Rozdział 13.

Little Mix- Cannonball

-Po co przyszłaś? –spytał. W jego głosie nie było ani wrogości, ani złości, co bardzo mnie zdziwiło. Był to całkowicie pozbawiony emocji ton.
-Bo… musimy porozmawiać.
-Nie wyjaśniliśmy sobie wszystkiego wcześniej?
-Tak, ale…
-To wyjdź- podniósł się i otworzył mi drzwi.-Zniknij z mojego życia, przecież tego chciałaś tak?
Nie wierzyłam w to, co mówił. Czułam się tak, jakby ktoś wyrywał mi poszczególne narządy, najpierw je wykręcając, a potem mocno ciągnąc. Bolało i to bardzo. Tak jak chciał wyszłam i z oczami pełnymi łez minęłam na schodach Liama. Nie zatrzymałam się słysząc głos brata, nie zwróciłam uwagi na powitania Nialla i Harry`ego. Wyszłam z ich domu i rozpłakałam się na dobre. Boże, co się ze mną dzieje? Płacze przy każdej nadarzającej się okazji, o co chodzi?! Szybkim krokiem ruszyłam przed siebie i nagle na kogoś wpadłam.
-Ja pierdole, naucz się chodzić! – usłyszałam i zamarłam. Jak pech, to po całości. –No tak, kto inny mógł mi wpaść pod nogi?
-Daruj- warknęłam.
-Oh, czyżby królowa zła płakała?
-Nie udawaj, że mi współczujesz.
-Oczywiście, że ci nie współczuję- powiedział.- Ale widzę, że wychodzisz od nas, więc albo pokłóciłaś się z Liamem, albo Zayn się ogarnął i cię odrzucił. To jak?
-Nie twoja pierdolona sprawa, Tomlinson- ominęłam go i ruszyłam dalej. Teraz dla odmiany nie płakałam, ale ledwo powstrzymywałam się od zniszczenia czegoś lub pobicia kogoś. Nogi same poniosły mnie do klubu Maxa. Na moje szczęście stał za barem.
-Upij mnie do nieprzytomności, bo mam dość tego życia- jęknęłam, siadając przy barze.
-Wiesz, że to nic nie zmieni? Alkohol tylko pogorszy sprawę.
-Mam to w dupie. Chcę się upić.
-Lepiej powiedz, co się stało- uśmiechnął się zachęcająco.
-Hm, pomyślmy. Przespałam się z Zaynem, on mnie kocha, ja go nie. Przed chwilą chciałam z nim pogadać, ale mnie wyrzucił i jest mi z tym zajebiście źle. Teraz mnie upijesz?
-Blake, czasami jesteś taka głupia- pokręcił z politowaniem głową.
-Cieszę się, że już wyraziłeś opinię o moim stanie umysłowym, ale naprawdę potrzebuję się upić.
-Nie, nie potrzebujesz się upić.
-Lepiej wiem czego potrzebuję- warknęłam zła.
-Jako postronna osoba stwierdzam, że pomimo tego co mówisz, zakochałaś się w tym Zaynie i nie chcesz tego sama przed sobą przyznać.
-Nie zakochałam się w nim!- zaprotestowałam.
-I dlatego, że go nie kochasz, rozpadasz się na miliony kawałeczków? Dlatego jest ci tak strasznie przykro, że cię wyrzucił?
-Bawisz się w jebanego psychologa?
-W zasadzie to jestem psychologiem. Skończyłem psychologię w tym roku- roześmiał się.
-Nienawidzę cię.
-Wiem. Ale ty wiesz, że mam rację- spojrzał mi głęboko w oczy.
-YH! – wydałam z siebie nieokreślony dźwięk, machnęłam ręką i wyszłam z klubu. Miał rację? Nie. Nie kochałam Zayna. Lubiłam go, ale nie kochałam. Miał rację, że się rozpadałam i było mi przykro. Boże, co za człowiek! Weszłam do swojego mieszkania i się załamałam. Przypomniałam sobie o postanowieniu posprzątania i niestety musiałam to zrobić. Zaczęłam od sypialni, wywalając wszystko i dokładnie układając. Po 2 godzinach skończyłam, sypialnia lśniła czystością, a w szafkach nie było jak zwykle wrzucone, tylko ładnie i równo poukładane. Włączyłam pralkę i zaczęłam ogarniać łazienkę. Po łazience przyszła kolej na salon i kiedy go skończyłam, nie miałam już siły na nic więcej. Kuchnie zostawiłam sobie na inny dzień, mieszkanie i tak aż biło po oczach czystością. Spojrzałam na zegar i przeraziłam się. Dochodziła 22, czyli cały wieczór poświęciłam na sprzątanie. Włączyłam telewizor, akurat leciała „Szkoła uczuć”. Świetny film, dający wiele do myślenia. Co zaczynało być u mnie normalne, popłakałam się na koniec. Ale też uświadomiłam coś sobie. Było po północy, ale nie zwracając na to uwagi założyłam bluzę i wyszłam z mieszkania. Moje serce i nogi przejęły kontrolę nad mózgiem i po kilku minutach stałam przed drzwiami domu chłopaków. Zadzwoniłam dzwonkiem raz, drugi. Miałam nadzieję, że jeszcze nie śpią, ale nikt nie otwierał. Zrezygnowana odwróciłam się od drzwi, gdy te się otworzyły.
-Blake?- usłyszałam głos Nialla.
-Niall- westchnęłam.- Cześć.
-Coś się stało?
-Tak ja… ja muszę… muszę porozmawiać z Zaynem- wydusiłam z siebie.
-Nie ma Zayna.
-Co?- nie ukrywałam zaskoczenia.
-Wyszedł zaraz po tobie i jeszcze go nie ma.
-Aha-kolejna porażka. Kiedy ja się odważyłam, to go nie ma.
-Możesz na niego poczekać u niego w pokoju- zaproponował.
-Tak..Chętnie- pokiwałam głową i weszłam do środka. W pokoju Malika już nie było tyle dymu, co wcześniej, ale nadal było go czuć. Usiadłam na łóżku i czekałam. W ciągu godziny się nie pojawił, a ja byłam coraz bardziej senna. Stwierdziłam, że nic się nie stanie, jeżeli się położę, a gdy tylko to zrobiłam, zasnęłam.
Obudziły mnie ostre promienie słońca, wpadające przez okno. Byłam przykryta kocem i nadal leżałam w łóżku Zayna. Podniosłam się i spojrzałam na zegarek, stojący przy łóżku: 10:15. Mam 2 godziny do castingu, zdążę. Złożyłam koc i cicho otworzyłam drzwi. Cała odwaga z nocy ze mnie uleciała, marzyłam tylko o wyjściu niezauważoną. Cichutko zeszłam po schodach i już dochodziłam do przedpokoju, kiedy z kuchni wyszedł On.
-Blake- szepnął. –Uciekasz.
-Ni.. Tak- potwierdziłam, patrząc w jego smutną twarz.
-Czemu?
-Bo ja nie mogę… nie mogę- powtórzyłam bezsensownie.
-Po coś tu przyszłaś w nocy. Spałaś w moim łóżku. Po co przyszłaś?- spytał.
-Nie mogę, Zayn- powtarzałam jak mantrę.
-Wolisz uciec?
-Ta..Nie. Nie, nie mogę uciec. Muszę ci to powiedzieć, bo inaczej nigdy się na to nie zdobędę- powiedziałam tak szybko, że wątpiłam, czy to zrozumiał. Kiwnął lekko głową i wskazał na schody.
-Może porozmawiamy u mnie w pokoju?- zgodziłam się i znowu wróciłam na górę. Zayn usiadł na swoim łóżku, a ja zaczęłam chodzić w tą i z powrotem. Nerwowo wykręcałam palce, zaschło mi w ustach.
-Blake? Spokojnie, nic ci nie zrobię.
-Ja wiem, ale boję się, że to ja ci coś zrobię- powiedziałam cicho.
-Potrafię się obronić.
-Ja też tak sądziłam, ale jednak nie umiałam.
-Ktoś ci zrobił krzywdę?- spytał zaniepokojony.
-Sama sobie zrobiłam krzywdę.
-Jak? Blake, co zrobiłaś?- wyprostował się na łóżku.
-Ja… zakochałam się w tobie- szepnęłam. Wiedziałam, że usłyszał. Widziałam to po jego reakcji. Momentalnie zesztywniał, a jego twarz przestała wyrażać jakiekolwiek emocje. Czekałam na jakąkolwiek odpowiedź, na cokolwiek. Nie doczekałam się. Wyszłam z jego pokoju spokojnie, bez żadnych emocji. Obyło się bez trzaskania drzwiami, krzyków i płaczu. Całą drogę do swojego mieszkania uparcie wmawiałam sobie, że nic się nie stało i nie mam powodów do załamania się. Udało się- do drzwi swojego mieszkania nie uroniłam ani jednej łzy. Ale w środku już przestałam grać, rozpłakałam się na dobre.

@justfuckshit