-Blake! Czekaj! – usłyszałam wołanie, więc odwróciłam się i
zobaczyłam biegnącego Zayna.- Hej mała, gdzie lecisz?
-Hej, wracam z zakupów. A ty co się tak włóczysz?
-Wyszedłem sobie na spacer, ładna pogoda, to trzeba
korzystać haha. Zresztą w domu ciężko jest wytrzymać, Liam z Louisem na siebie
cały czas najeżdżają, nie wiem czemu…
-Ym, no to nie za fajnie.
-Wręcz bardzo beznadziejnie. Może wpadniesz do nas teraz co?
Dawno cię u nas nie było... od imprezy? – zmarszczył brwi.
-Taaaa, nie było jakoś okazji- mruknęłam, spięta.
-Prawie 2 miesiące u nas nie byłaś, nie ma opcji, idziemy! –roześmiał się i
skierowaliśmy się do ich apartamentu. Wiedziałam, że spotkanie z całym zespołem
to okazja do powiedzenia im o ciąży i zaczęłam się do tego duchowo
przygotowywać. Kiedy weszliśmy do mieszkania zastaliśmy wszystkich w salonie.
Oglądali jakiś film, a oprócz chłopaków była też Danielle- dziewczyna Liama i
Eleanor- dziewczyna Louisa. Przywitaliśmy się i normalnie rozmawialiśmy. Po
jakimś czasie stwierdziłam, że nadeszła pora na powiedzenie im o ciąży.
-Słuchajcie, muszę wam coś powiedzieć- zaczęłam, a wszyscy
skupili na mnie swoją uwagę.
-Hm? Co przeskrobałaś? –roześmiał się Harry.
-Jestem w 6 tygodniu ciąży-powiedziałam spokojnie i
patrzyłam na ich twarze, które zmieniały się od niedowierzania do względnej
akceptacji.
-No, wow, ym… po prostu wow- pierwszy otrząsnął się Hazza,
który podszedł do mnie i mnie przytulił.- Gratuluję mała.
-Będziesz świetną matką-dołączył się do niego Nialler.
-Szybko, Blake haha- roześmiała się Danielle i również mnie
przytuliła.
-Bardzo szybko. Ale na ciocię Eleanor możesz liczyć-
uśmiechnęła się dziewczyna. Ostatni odezwał się Louis.
-Gratuluję-powiedział. Posiedzieliśmy jeszcze kilka godzin i
wróciłam do swojego mieszkania. Resztę dnia spędziłam jak każda inna dziewczyna: oglądanie telewizji, Internet, Twitter... Kładłam się spać, kiedy dostałam sms: „Widziałem
twój wzrok. To moje dziecko, prawda?”- przeczytałam i szybko odpisałam. „Nie
wierzę, że jesteś aż tak żałosny i nie masz odwagi porozmawiać ze mną prosto w
oczy”. Odpowiedzi nie dostałam, tak jak sądziłam. Postanowiłam o tym nie myśleć,
więc sięgnęłam po książkę, leżącą na stoliku i po paru minutach zasnęłam.
Kolejne tygodnie mijały bardzo szybko, ani się obejrzałam a
nadszedł lipiec i czas wizyty kontrolnej u lekarza. Jak na 4 miesiąc ciąży
przystało, mój brzuch był coraz bardziej widoczny. Zayn
z Liamem próbowali kilka razy poruszyć temat ojca dziecka, jednak ja szybko przerywałam
rozmowę. Z każdym kolejnym dniem uświadamiałam sobie, że ciąża to nie choroba i że w gruncie
rzeczy, pomimo swojego młodego wieku, pokochałam to dziecko. W dzień wizyty u
lekarza prowadzącego wstałam wcześniej i zaczęłam się do niej przygotowywać.
Zjadłam porządne śniadanie, wykąpałam się i ubrałam w przygotowane wcześniej
ubrania. Nie wiem czemu, ale byłam zestresowana i miałam złe przeczucia. Z domu wyszłam 30 minut przed wizytą, wsiadłam
w samochód i pojechałam do szpitala. Tam, oczywiście, była niemiłosierna
kolejka. Kiedy już odczekałam swoje i dostałam się do gabinetu, pani doktor
zadała rutynowe pytania i zrobiła badania. Gdy z powrotem usiadła za biurkiem,
zwróciła się do mnie z niezbyt szczęśliwą miną.
-Nie mam dla pani dobrych informacji- zaczęła.
-Tak? Co się stało, pani doktor?- spytałam zaniepokojona.
-W 1 trymestrze ciąży powinno się rozwinąć serduszko dziecka
i regularnie bić. U pani dziecka niestety nie zostało one wykształcone-oznajmiła,
a ja zamarłam.
-Co to oznacza?
-Płód nie żyje. Zmarł około 2 tygodni temu. Nie zauważyła
pani, że przestała przybierać na wadze, że przestał rosnąć brzuch?
-Zauważyłam, ale myślałam, że to normalne- szepnęłam.
-Nie jest to normalne, przykro mi. Proszę- podsunęła mi
opakowanie chusteczek, bo nawet nie zauważyłam
kiedy, a zaczęłam płakać.
-Dz-dziękuję- wychlipałam.-Co teraz, pani doktor?
-Zostanie przeprowadzona aborcja, w celu usunięcia martwego
płodu- powiedziała cicho.
-Kiedy?
-Jeszcze dziś. Teraz zostanie pani zabrana na salę, w której
spędzi około 2 dni. Jutro, jeżeli wszystko pójdzie zgodnie z planem, zostanie
pani wypuszczona do domu. Powiadomi pani rodzinę, żeby przywiozła jakieś
rzeczy?
-Tak, zaraz zadzwonię- oddychałam głęboko, próbując się uspokoić. Kiedy
informowałam Liama, że jestem w szpitalu, pani doktor zorganizowała mi salę.
-Proszę udać się do sali i troszkę odpocząć, za około
godzinę zostanie pani zabrana na zabieg-poinformowała mnie i jedna z
pielęgniarek zaprowadziła mnie do mojego pokoju. Tam, gdy tylko się położyłam
do łóżka, znowu się rozpłakałam. W takim stanie zobaczył mnie Liam i Zayn.
-Boże, Blake, co się stało?! – od razu po wejściu do salki
zostałam przytulona przez mulata.
-Dziecko…. ja poroniłam… nie ma…. nie żyje… -płakałam.
-Boże- szepnął tylko i poczułam jeszcze jedno ciało- ciało
Liama.
-Dasz radę, jesteś silna- mówił.
-Oni je usuną. Rozumiesz?! WYJMĄ ZE MNIE MOJE DZIECKO! –krzyknęłam.
-Blake, ono nie żyje, muszą je wyciąć. Nie możesz mieć go
nadal w sobie- powiedział Zayn, bez żadnego owijania w bawełnę.
-Wyjdź. Po prostu wyjdź! WYNOŚ SIĘ! – wydarłam się na niego,
a on z bólem w oczach opuścił salę. W drzwiach minął się z pielęgniarką.
-Miała się pani uspokoić, a nie jeszcze bardziej zdenerwować-
mruknęła cicho.-Zabieram panią na zabieg. Proszę za mną- wskazała ręką drzwi, a
ja podniosłam się powoli i skierowałam w ich stronę, nie patrząc na Liama. Zaprowadziła
mnie do jasnej, sterylnej sali. Przeżyłam w niej najgorsze chwile swojego
życia. Kiedy zawieziono mnie z powrotem do mojego pokoju, wciąż siedział w nim
Liam. Natychmiast położyłam się na łóżku i odkręciłam do niego plecami.
Płakałam. Płakałam, a potem po prostu zasnęłam, wykończona tym wszystkim.
Obudziłam się dopiero następnego dnia, kiedy przyszedł czas na obchód. Rutynowe
pytania, skierowanie na badania i porcja leków przeciwbólowych. Po badaniach
potwierdziły się słowa pani doktor, że zostanę wypuszczona już wieczorem.
Wracając do sali, stwierdziłam, że muszę zadzwonić do Liama. Zrobiłam to i
umówiłam się, że wpadnie razem z chłopakami. Po blisko godzinie pojawili się w
komplecie.
-Hej. Jak się czujesz?- przywitał się Harry. Widziałam po
jego twarzy, że bardzo to przeżywał. W ostatnim czasie zbliżyliśmy się do
siebie i bardziej zaprzyjaźniliśmy. To on najbardziej cieszył się, że zostanie
wujkiem.
-Bywało lepiej- odpowiedziałam mu i przywitałam się z
resztą. Zaczęliśmy normalnie rozmawiać, pomijając temat ciąży. Zirytowałam się,
kiedy zauważyłam całkowite lekceważenie nas ze strony Louisa, siedzącego z
nosem przyklejonym do ekranu iPhone`a.
-Dobrze się bawisz?- warknęłam na niego. O dziwo, spojrzał
na mnie.
-Świetnie- odpowiedział podobnym tonem.
-Nie musiałeś tu przychodzić. Mogłeś pójść do baru i upić
się z radości. Ulżyło pewnie co? –czułam na sobie wzrok reszty, ale swój
wwiercałam tylko w osobę Tomlinsona.
-I to jak. Nawet sobie nie wyobrażasz tej ulgi- odpowiedział
z ironicznym uśmieszkiem.
-Moment, o czym wy rozmawiacie? Jakiej ulgi? O co chodzi? –
dopytał Zayn, zdezorientowany podobnie jak reszta chłopaków.
-O czym mówię? O czym mówimy Louis?- zwróciłam się do niego,
wiedząc, że sam się nie przyzna.
-Nie sądzę, aby wtajemniczanie chłopaków było
konieczne-stwierdził.
-Oh, oczywiście, że jest konieczne. Otóż chłopcy-zaczęłam,
patrząc na twarz Tomlinsona, która w tej chwili wyrażała błaganie i wściekłość
jednocześnie. Przez niego moje życie zostało zniszczone, to ja zrobię to samo z
jego życiem. - Ojcem mojego zmarłego dziecka był nie kto inny, jak wasz
przyjaciel, Louis Tomlinson.
Miało być inaczej, ale ja chyba mam to we krwi, że u mnie ciąża nie może być szczęśliwa. Wyszło jak wyszło, z góry przepraszam.
@justfuckshit
