Rozdział 34.

P!nk- Try

-Sprawa przeciwko Blake Payne, sala rozpraw numer 2– doniosły głos rozniósł się po sądowym korytarzu. Podniosłam się z krzesełka i razem ze swoim obrońcą weszłam do odpowiedniej sali. Zajęłam miejsce przeznaczone dla oskarżonego i wbiłam wzrok w ścianę naprzeciwko. Słyszałam odgłosy zajmowanych miejsc na sali, słyszałam, że mój obrońca coś do mnie mówi, ale wszystkie te dźwięki odbijały się ode mnie jak od niewidzialnego muru. Czułam niewyobrażalną pustkę w środku i nie potrafiłam się jej pozbyć. Byłam… pusta. Bez Maxa moje życie nie miało najmniejszego sensu, to on pokazywał mi, że warto żyć. A teraz? Jestem oskarżona o spowodowanie wypadku ze skutkiem śmiertelnym i marzę, żeby winnemu groziła kara śmierci. Nie chcę żyć, nie mam po co żyć. Opuściłam wzrok ze ściany, przypadkowo zatrzymując go na osobie siedzącej naprzeciwko. Tom uśmiechnął się perfidnie i bardzo wyraźnie poruszył ustami. „Zniszczę cię”.

-Proszę wstać, sąd idzie!
Wszystko zmierza ku końcowi, ku śmierci.

Świetnie pamiętałam słowa Maxa, które powiedział kilka dni przed wypadkiem. Twój koniec się zaczął, Blake.
Wysłuchiwałam stawianych mi oskarżeń oraz zeznań Toma. Parker był świetnie przygotowany w każdym elemencie. Perfekcyjnie udawał zatroskanego brata i sama będąc na miejscu sądu bym mu uwierzyła. Nadszedł czas na złożenie zeznań przeze mnie i w gruncie rzeczy nie miałam na to najmniejszej ochoty. Wstałam i spojrzałam na sędziego.
-Nazywa się pani Blake Payne, ma 19 lat, mieszka w Londynie?
-Tak.
-Proszę powiedzieć wszystko, co wie pani o sprawie. Ostrzegam, że składanie fałszywych zeznań jest karalne- mężczyzna nie posiadał w sobie żadnych emocji. Był tak samo pusty jak ja. Yh, skup się Blake, mów!
-27 kwietnia to ja prowadziłam samochód. Jechaliśmy i nagle z sąsiedniego pasa wyjechał samochód. Nie potrafiłam zapanować nad sytuacją, zderzyliśmy się- wiedziałam, że moje zeznania są beznadziejne, ale nie miałam siły na cokolwiek bardziej rozbudowanego.
-Ma pani coś jeszcze do dodania?
-Nie.
-Czy strona ma jakieś pytania? – zwrócił się do Toma i jego adwokata.
-Tak. Wyniki badań pani krwi wskazują na obecność amfetaminy. Czy spożywała pani narkotyki tego dnia?
-Tak- odpowiedziałam automatycznie i usłyszałam syknięcie swojego obrońcy.
-I mimo spożycia narkotyków wsiadła pani za kierownicę?
-Tak.
-Jest pani narkomanką?
-Zgłaszam sprzeciw, te pytanie nie dotyczy sprawy- mój obrońca wstał z miejsca, patrząc na sędziego.
-Sprzeciw przyjęty. Inne pytanie?
-Ostatnie. Jakim prawem prowadziła pani samochód pod wpływem narkotyków? – mężczyzna spojrzał na mnie z widocznym niedowierzaniem i obrzydzeniem.- Mogło zginąć dużo więcej osób, tylko i wyłącznie przez pani głupotę!
-Przypominam, że oskarżyciel i jego adwokat nie mają prawa do wystawiania własnej oceny w trakcie rozprawy, przed ogłoszeniem wyroku- podniósł głos mężczyzna siedzący obok mnie. Zmierzył wzrokiem adwokata Toma i z powrotem zajął swoje miejsce.
-Czy są jakieś pytania do oskarżonej?- ponownie odezwał się sędzia.- Jeżeli brak pytań, to proszę zawołać na salę świadka Jacka Marrowa.
Słysząc nieznane sobie nazwisko wyłączyłam się i do końca przesłuchań nieobecnie patrzyłam na kolejnych świadków. Żadnej z tych kilku osób nie znałam, nie wiedziałam kim są, ani skąd się tu wzięli. Chciałam, żeby cały ten cyrk już się skończył i żeby mnie zabili. Poczułam stuknięcie w ramie i zauważyłam, że wszyscy patrzą na mnie.
-Czy ma pani coś do dodania?- spytał sędzia. Nie wiedziałam o co chodzi, więc szybko odpowiedziałam:
-Nie.
-Zatem proszę o ostateczne stanowiska stron.
Pierwszy wstał adwokat Toma i zaczął coś mówić, ale po raz kolejny się wyłączyłam. Po nim wypowiadał się mój obrońca, a potem kazali nam wstać i sąd wyszedł.
Koniec jest coraz bliżej, Blake.
Po kilku minutach sędzia razem z całym sądem wrócił na salę i wciąż stojąc ogłosił wyrok.
-W sprawie numer 24365 przeciwko Blake Payne, uznaję oskarżoną za niewinną zarzucanego jej czynu. Za jazdę pod wpływem narkotyków i posiadanie dwóch gramów amfetaminy skazuję oskarżoną na półtora roku w zawieszeniu na trzy lata i tysiąc funtów grzywny. Dodatkowo nakazuję poddanie się leczeniu odwykowemu. Sprawę uznaję za zakończoną.
To koniec, Blake.

***

-Jakim pierdolonym cudem udało jej się wywinąć?! – wydarłem się na swojego adwokata, gdy tylko opuściliśmy gmach sądu.
-Była niewinna, to nie ona spowodowała wypadek.
-ONA ZABIŁA MOJEGO BRATA! Mam w dupie to, czy była winna czy nie!
-Tom, nigdy ci nie zależało na Maxie, co się teraz zmieniło?
-Mam cię dość! Miałeś do wykonania proste zadanie- wsadzić ją do więzienia- i nawet temu nie podołałeś? Jesteś ciotą, a nie adwokatem!
-Nie mogę jej wsadzić do więzienia, jeżeli jest niewinna. To niezgodne z prawem, przecież wiesz.
-Chuj mnie to obchodzi! Nie pracujesz już dla nas, żegnam- warknąłem i odszedłem od niego. Michael był adwokatem całego naszego zespołu, zawsze pomagał nam w ciężkich sytuacjach, ale w tej najważniejszej zawiódł.
-Tom, uspokój się- poczułem na ramieniu dłoń i głos swojego przyjaciela. Odwróciłem się i stanąłem twarzą w twarz z Maxem. Czy nawet mój najlepszy przyjaciel musiał mi przypominać o bracie?
-Jak mam się uspokoić, kiedy ta dziwka dostała tylko zawiasy i grzywnę? To jakieś pierdolone żarty?!
-Była niewinna- westchnął, wyjmując paczkę papierosów z kieszeni kurtki i wyciągając ją w moim kierunku. Chętnie wziąłem jednego i już po chwili się nim zaciągałem, podobnie jak Max.
-Nie była, kurwa, niewinna. Mój brat nie żyje tylko i wyłącznie przez nią, a ona sobie spokojnie będzie chodzić po mieście?
-Na to wygląda- przytaknął.
-Zniszczę ją. Jeżeli nie więzieniem, to czymś innym, ale zniszczę ją- oznajmiłem i przydeptałem do połowy spalonego papierosa. 

***

Siedziałam bezsensownie na parapecie w salonie i patrzyłam na zatłoczony Londyn. To nie było moje miejsce, nie miałam czego tu szukać po tym wszystkim. Chciałam wyjechać, uciec, zniknąć… zginąć.
Zginąć.
To jedno słowo na dłużej zagnieździło się w moim umyśle. Po raz pierwszy od śmierci Maxa coś zajęło mnie na dłużej niż 10 sekund. Podniosłam się z parapetu i skierowałam do łazienki. Pogrzebałam w szafce i znalazłam to, czego szukałam. Nowiutka żyletka spoczywała w mojej dłoni, czekając na użycie. Nie, nie chciałam się zabić. Jeszcze nie teraz. Musiałam zadać sobie ból, bo nie potrafiłam sobie właśnie z nim poradzić.
Przyłożyłam ostrze żyletki do lewego nadgarstka i mocno przycisnęłam. Syknęłam z bólu. Bolało, bolało jak cholera, gdy patrzyłam jak czerwona ciecz spływa do umywalki. Po chwili ból zmienił się w jakimś sensie podniecające uczucie. Zrobiłam kolejne nacięcie i uśmiechnęłam się z satysfakcją. Skapująca krew była całkowicie cudownym widokiem, a uczucie zadowolenia wypełniało mnie od środka. Dzięki tym dwóm nacięciom choć przez chwilę nie byłam pusta.
I to było piękne.
Bo wszystko zmierza ku końcowi, ku śmierci.
-Pamiętam Max. Dołączę do ciebie, gdy tylko załatwię wszystkie swoje sprawy, obiecuję- szepnęłam i schowałam żyletkę z powrotem do szafki.

@justfuckshit