Rozdział 40.

-Parker, przestań się tak szczerzyć, bo to wkurwiające- warknąłem na przyjaciela siedzącego naprzeciwko mnie. Jechaliśmy naszym vanem na próby, obudzeni o irytującej siódmej rano, a on szczerzył się jak głupi do sera.
-Mam powód to się szczerzę- odpowiedział, nawet nie patrząc w moją stronę. Reszta chłopaków była całkowicie nie do życia- wszyscy oprócz nas próbowali jeszcze te kilka minut wykorzystać na sen.
-A ten powód to?
-Popatrz tylko- podał mi swojego IPhone`a, na którego ekranie wyświetlone było dzisiejsze wydanie The Sun. Wystarczyło jedno spojrzenie na pierwszą stronę i już wiedziałem, jaki był powód jego zadowolenia. „Co Blake Payne ukrywa za ciemnymi okularami?”. Kliknąłem w link i zobaczyłem kilkanaście innych zdjęć dziewczyny w ciemnych okularach, zakrywających większość jej twarzy i pod spodem krótki artykuł. Główne założenie było takie, że Blake została pobita, jak donosili jej „znajomi”.
-To twoja sprawka?- syknąłem na Toma, wpychając mu telefon w ręce.
-Chyba żartujesz- zakpił.- Nie widziałem jej od jakiegoś czasu, a jeżeli mam się mścić, to na pewno nie w ten sposób. Najwidoczniej komuś innemu podpadła i pobili jej piękną twarzyczkę.
-Tom, jeżeli…
-Nic jej nie zrobiłem- podniósł głos, przerywając mi.-A ty mógłbyś lepiej udawać, że ci na niej nie zależy- warknął i wysiadł z vana, który właśnie zatrzymał się pod studiem.

***

Ed Sheeran- UNI

Oderwałam się od pakowania potrzebnych rzeczy do walizek i poszłam otworzyć drzwi, do których ktoś niecierpliwie się dobijał. W sumie mogłam się spodziewać, kogo za nimi zobaczę. Przesunęłam się i wpuściłam gościa do środka.
-Kto to zrobił?- warknął Max, wskazując na sporych rozmiarów siniaka pod moim okiem.
-Cześć Max, również miło cię widzieć. Tak, wspaniale minęło mi te kilka dni, kiedy się nie widzieliśmy- zakpiłam, zwracając uwagę na brak powitania.
-Przestań i odpowiedz na moje pytanie- syknął.
-Potknęłam się i uderzyłam o klamkę w drzwiach- wymyśliłam na szybko i sama automatycznie zdałam sobie sprawę z tego, jak słabe to było.
-I mam uwierzyć w tak durne wytłumaczenie? Blake, czy Zayn cię uderzył? – spytał, podchodząc bliżej mnie i chwytając moje ramiona. Uciekłam wzrokiem, spinając się na to pytanie. –Blake, spójrz na mnie. Blake do cholery!
Moja głowa podskoczyła na dźwięk ostrego i gniewnego tonu Maxa, który wyglądał, jakby tracił nad sobą kontrolę.
-Tak– powiedziałam cicho, a on ze świstem wciągnął powietrze.
-Powiedz mi jeszcze, że po raz kolejny mu wybaczyłaś i nadal z nim jesteś.
-Przeprosił mnie i obiecał…
-Że to się nie powtórzy? Błagam Blake, nie bądź głupia! Jeśli ktoś cię krzywdzi, do cholery, to przestajesz się z nim widywać. Kurwa, to podstawa… Dlaczego wciąż to robisz?
-To nie jest takie proste – powiedziałam cierpko. - Nie rozumiesz.
-Nie rozumiem?! -wykrzyknął, ciężko oddychając. -Mówisz poważnie? To jest twój argument? Nie jesteś idiotką, Blake, kurwa mać! Co z tobą nie tak?!
Max nie panował nad swoim głosem, a ja czułam, jak z każdym jego wypowiedzianym słowem staję się bardziej wkurzona.
-To nie twoja sprawa, co robię ze swoim życiem.
-Jaja sobie robisz? Kurwa, zależy mi na tobie! Martwię się, kiedy ktoś jest tak mocno bity!- w głosie Maxa słychać było histerię. Kiedy nic nie odpowiedziałam, dodał:

-Przestań się z nim spotykać.
Na te słowa poziom mojego wkurzenia osiągnął maksimum i zanim pomyślałam, wyrzuciłam z siebie:
-Nie masz prawa mi mówić, z kim mogę się spotykać! Nic o mnie nie wiesz!
-Staram się dowiedzieć! – Max odetchnął głęboko i przejechał rękoma po twarzy w geście frustracji.- Słuchaj, wiem, że nie mam na ciebie żadnego wpływu, jasne? Wiem, że nie mogę mówić ci, co masz robić albo z kim masz być. Ale cholera, zależy mi na tobie, co już ci mówiłem i jest samo w sobie oczywiste. I chyba lubiłem czuć, że to, co było między nami, było normalnym związkiem. Ale cholera, nie dam rady po prostu uśmiechać się i udawać, że wszystko jest w porządku i że nie przejmuję się tobą, a ty nie możesz tego ode mnie oczekiwać. Nienawidzę myśli, że jesteś z Zaynem, który przy pierwszej nadarzającej się okazji cię bije! Nienawidzę patrzeć na ciebie w takim stanie i pewnie mógłbym go za to zamordować.
Max zamilkł, oddychając ciężko, a ja patrzyłam na niego z otwartymi ustami. Nie byłam już rozgniewana, byłam po prostu smutna, bo, cholera, znowu wszystko poszło nie tak, jak powinno.
-Max posłuchaj… Kocham Zayna i wiem, że to co robi, to jak się zachowuje jest… nieodpowiednie. Ale on mnie przeprosił i obiecał, że więcej mnie nie uderzy, wiesz? Ja mu ufam, bo go kocham i naprawdę… nie potrafię bez niego żyć. Jestem do niczego, rozumiesz? Bez Zayna jestem do niczego.
Chłopak uśmiechnął się smutno.
-To co nas łączyło było w tamtym momencie mojego życia czymś naprawdę… miłym. Pomogłeś mi zapomnieć o bólu, dałeś mi chwile radości i za to ci dziękuję. Ale lepiej będzie, jeżeli te spotkanie będzie naszym ostatnim. Nie podoba mi się, że skomplikowałam sprawy.
-Blake- Max szepnął błagalnie, zdziwiony kierunkiem, jaki obrała ta rozmowa.
-Nie. Nie możemy się już widywać, bo wszystko stanie się zbyt uczuciowe, duże i ważne, a tego nie chcemy.
-Ty już jesteś ważna – powiedział Max, przenosząc dłoń z uda na mój policzek, delikatnie dotykając miejsca, w którym miałam ślad po uderzeniu Zayna. Przez jego słowa atmosfera w pokoju zmieniła się, stając się ciężka i niekomfortowa. Pozwoliłam mu przyciągnąć mnie bliżej niego, jednak wciąż zachowywałam odpowiednią odległość. Wiedziałam, że jeden głupi ruch może wszystko zmienić.
-Max– powiedziałam łagodnie, a chłopak dołączył drugą dłoń, wplątując ją w moje włosy zaraz przy karku. Zadrżałam pod jego dotykiem.
-Proszę, przestań- szepnęłam cicho, nie panując nad reakcjami swojego ciała, które mimowolnie drżało.
-Nie mogę- tylko tyle zdołał wydusić z siebie Max, przysuwając się jeszcze bliżej mnie i przejeżdżając dłonią po zakrzywieniu mojej szczęki.
-Nie powinieneś tutaj być– powiedziałam, próbując powstrzymać mój głos przed niepotrzebnym drżeniem.- Błagam Max, wyjdź.
-Nie mogę- powtórzył bezsensownie, przybliżając swoją twarz tak, że nasze usta dzieliły milimetry i czułam jego oddech na swoich wargach.
-Proszę wyjdź- szepnęłam bezsilnie, a moje usta zostały zmiażdżone przez jego. Całował mnie delikatnie, powodując całkowicie złe reakcje mojego organizmu i cholera, ja nie mogłam tego robić, miałam chłopaka! W jednej chwili, kiedy mój mózg ponownie połączył się z ciałem, odepchnęłam Maxa od siebie i jednym krokiem pokonałam odległość, która dzieliła mnie od drzwi, po chwili ponownie otwartych.
-Wyjdź i zniknij z mojego życia- powiedziałam tonem pozbawionym jakichkolwiek emocji. Max spojrzał na mnie z niedowierzaniem i pokręcił głową.
-Nie chcesz tego. Blake proszę, zrozum, że Zayn cię zniszczy. Nie zostawi w tobie nic dobrego, będzie cię wykańczał każdego dnia- mówił do mnie cicho i powoli, jak do pięcioletniego dziecka. Wściekłość ponownie zawrzała w moich żyłach.
-Wynoś się do cholery i nigdy więcej nie ingeruj w moje życie- warknęłam przez zęby, popychając go w kierunku drzwi, za którymi po chwili zniknął. Zatrzasnęłam je i oparłam się o nie, ciężko oddychając.
On nie wróci. Zniknął z twojego życia na zawsze. Teraz jesteś szczęśliwa?
-Oh, teraz się odzywasz przyjacielu? Spierdalaj- syknęłam do swojego drugiego „ja”, jakkolwiek idiotycznie wyglądało to z perspektywy postronnego obserwatora. 

Zdecydowanie za szybko wstawiam, ale tak dobrze mi się pisało ten rozdział, że po prostu musiałam. 
Komentujemy, komentujemy. 

@justfuckshit