Rozdział 32.

The Wanted- I`ll be your strength

Szybkim krokiem przemierzałam kolejne alejki parku. W oddali widziałam już brata, z którym miałam się spotkać. Kilka chwil później byłam już w jego ramionach, mocno przytulana.
-Tęskniłem za tobą- mruknął mi do ucha.
-Też tęskniłam- uśmiechnęłam się i wyślizgnęłam z jego objęć. Usiadłam na ławce, a on zajął miejsce obok mnie.
-Opowiadaj co u ciebie- zaczął, a ja roześmiałam się krótko.
-Jak to głupio brzmi, jakbyśmy byli znajomymi, którzy nie widzieli się kilka lat…
-Blake, wiesz jaka jest sytuacja- powiedział cicho.
-Wiem. Macie trasę i zero wolnego czasu…
-Właśnie- wszedł mi w słowo.
-I twój przyjaciel ze mną zerwał, przez co nie wypada, żebym pokazywała się w waszym domu-dokończyłam, a on spojrzał na mnie poważnie.
-Jak się trzymasz?
-Świetnie jak widać- warknęłam.
-Zayn… nie wiem, czemu się tak zachował- mruknął.
-Nie chcę o tym rozmawiać, jeżeli teraz jest szczęśliwy to okej, nie zamierzam w to ingerować- powiedziałam ostro, ucinając dyskusję.
-Ymm… Wiesz, że Eleanor urodziła?- odezwał się Liam po chwili ciszy.
-Już? Nie za wcześnie?- szybko pochwyciłam temat.
-Miesiąc za wcześnie, ale na szczęście wszystko jest w porządku.
-Dziewczynka tak?
-Tak tak, Melanie- uśmiechnął się.- Louis jest przeszczęśliwy, Eleanor oczywiście też.
-Mieszkają z wami?
-Nie, wyprowadzili się do swojego mieszkania, ale często nas odwiedzają- odpowiedział i znowu nastała cisza. –Kiedy wracasz do pracy?
-Nie wracam- odpowiedziałam, spinając się cała. Spojrzał na mnie zdziwiony.
-Czemu?
-Bo jestem za gruba i nie ma dla mnie propozycji. Te 5 miesięcy przerwy było dla mnie samobójstwem, teraz już się nie liczę w branży. Anne już ze mną nie współpracuje, mam szukać pracy gdzie indziej.
-Boże… Tak mi przykro.
-Jak to mówią „jak się wali, to wszystko”. Jak widać prawda- zaśmiałam się ironicznie.-Nie wiem nawet gdzie mogę szukać pracy. Wykształcenia nie mam, specjalnych umiejętności też nie. Niedługo zostanę bez kasy i baaam, wyląduję na ulicy.
-Nie wylądujesz, popytam znajomych, może mają jakąś pracę…
-Liam, nie mam ŻADNYCH kwalifikacji- powtórzyłam.
-Nadal jesteś śliczna.
-Uroda nic nie znaczy, kiedy ważysz ponad 50 kg.
-Pójdź do szkoły- rzucił, a ja spojrzałam na niego jak na idiotę.
-Żartujesz? Po 3 latach przerwy, mam wrócić do szkoły?
-Czemu nie?
-Bo nie, Li. Bo nie!
-To nie jest głupi pomysł Blake- westchnął, a ja wstałam z ławki zirytowana.
-Sorry, ale umówiłam się z Maxem i już jestem spóźniona. Na razie- powiedziałam i cmokając go w policzek, odeszłam.

***

Przygotowywałem drinka jednemu z klientów, kiedy usłyszałem wołanie. Podniosłem wzrok i zobaczyłem po drugiej stronie baru wkurzoną Blake. Kiwnąłem do niej głową, podałem drinka klientowi i podszedłem do przyjaciółki.
-Co taka wkurzona?
-Aż tak widać?- warknęła.
-Taa. Co jest?
-Muszę się upić, naćpać i najarać- powiedziała, ignorując moje pytanie.
-Po co?
-BO MUSZĘ- podniosła głos i sięgnęła do torebki. Wyjęła papierosa i podpaliła, dmuchając mi w twarz. Słodki zapach od razu powiedział mi, co paliła.
-Wiesz, że jeżeli ktoś wyczuje, że to trawka, to będziesz miała kłopoty?
-Wali mnie to- odpowiedziała, zaciągając się dymem.
-Blake, nie rób sobie dodatkowych problemów- westchnąłem.
-Nie robię, chcę się po prostu zabawić. Kiedy kończysz pracę?
-Za 20 minut.
-Świetnie, poczekam i pojedziemy sobie w jakieś miłe miejsce- uśmiechnęła się nieprzytomnie, a ja tylko pokręciłem głową i wróciłem do klientów.
Pół godziny później siedzieliśmy w moim samochodzie i kierowany radami Blake jechałem w nieznanym sobie kierunku. Wyjeżdżaliśmy z Londynu i nie miałem pojęcia, co jest naszym celem. Po blisko godzinie jazdy Blake kazała mi zjechać w boczną uliczkę, która jak się później okazało, prowadziła do pięknego, ukrytego za drzewami jeziora. Wysiadłem za Blake z samochodu i napawałem się widokiem. Dziewczyna oparła się o maskę i wyjęła z torebki dobrze mi znany biały proszek. Chwilę potem wciągnęła go i zadowolona spojrzała na mnie z uśmiechem.
-Chcesz trochę?
-Nie ćpam, przecież wiesz. Myślałem, że ty też z tym skończyłaś- odpowiedziałem jej.
-Miałam przymusowy odwyk, ale nie skończyłam- odpowiedziała i zaciągnęła się papierosem, który również wyjęła z torebki. Ten na szczęście był zwykłym, „nieszkodliwym” papierosem, więc nie przejmowałem się specjalnie.
-Skąd znasz te miejsce?- zapytałem po chwili.
-Kiedyś byłam tu z rodzicami i Liamem- odpowiedziała.-Bardzo dawno temu, kiedy moi rodzice mieli jeszcze córkę- ironia w jej głosie była świetnie słyszalna.
-Nigdy nie próbowałaś się z nimi pogodzić?
-Nie. Moi rodzice zginęli, kiedy powiedzieli, że nie jestem ich córką. Jestem sierotą, moją jedyną rodziną jest Liam.
-Blake…- zacząłem, ale przerwał mi dźwięk przychodzącego połączenia. Wyjąłem komórkę z kieszeni i widząc numer prywatny, szybko odebrałem. –Słucham?
-Max Parker?
-Przy telefonie.
-Dzwonię ze Szpitala królowej Elżbiety, pana ojciec, Adam Parker miał zawał, jego stan jest krytyczny- poważny damski głos w słuchawce był bardziej niż przerażający.
-Jeszcze raz, który szpital?
-Królowej Elżbiety.
-Zaraz tam będę- powiedziałem i rozłączyłem się. Schowałem twarz za dłońmi i po prostu się rozpłakałem. Poczułem jak Blake podchodzi do mnie i mocno przytula.
-Co się stało?
-Mój tata miał zawał, dzwonili ze szpitala- odpowiedziałem, połykając słone łzy.
-Wyjdzie z tego, zobaczysz- powiedziała miękko, gładząc moje plecy uspokajająco.
-Musimy tam jechać, chodź- odsunąłem się i poszedłem w kierunku samochodu.
-Max, nie będziesz prowadził w takim stanie- zagrodziła mi drogę i wyciągnęła rękę. Spojrzałem na nią pytająco- Daj mi kluczyki, teraz ja prowadzę.
Bez protestu wręczyłem jej kluczyki i wsiadłem do samochodu od strony pasażera. Chciałem jak najszybciej być w szpitalu, a Blake znała trasę lepiej niż ja. Po chwili jechaliśmy już w ciszy, szybko pokonując kolejne odcinki drogi. Wjechaliśmy na dosyć ruchliwą drogę, a ja bezcelowo patrzyłem na zachodzące słońce za szybą, czując łzy spływające mi po twarzy, gdy usłyszałem krzyk Blake. Odwróciłem głowę w stronę jezdni i zobaczyłem oślepiające światła samochodu, jadącego prosto na nas z naprzeciwka. Potem był już tylko huk zderzających się samochodów, nasz krzyk i ogromny ból.

@justfuckshit